Historia Pijarów na ziemiach czeskich jest bardzo bogata. W 1631 roku nasi współbracia przybyli na Morawy na zaproszenie Františka kardynała Ditrichštejna i otworzyli w Mikulově pierwszy poza Włochami klasztor oraz szkołę. Drugim domem, który powstał w 1633 roku na terenie dzisiejszych Czech, były Strážnice. Następnie powstały klasztory i szkoły w  miejscowościach Lipník nad Bečvou (1634), Litomyšl (1640), Slaném (1658), Ostrov nad Ohří (1666), Kroměříž (1687), Kosmonosy (1688), Stará Voda (1690), Příbor (1694), Rychnov nad Kněžnou (1714), Bílá Voda (1724), Bruntál (1731), Praga (1752). W tym czasie następuje wydzielenie z Prowincji Niemieckiej wspomnianych domów i utworzenie Prowincji Czeskiej, później zwanej Czesko–Morawską oraz Czesko–Morawsko–Śląską. Ostanie fundacje powstały w drugiej połowie XVIII wieku w miejscowościach: Hustopeče (1757), Brandýs nad Labem (1759), Kyjov (1759), České Budějovice (1762), Nový Bor (1763), Moravská Třebová (1765), Most (1768), Doupov (1775), Mladá Boleslav (1786), Kadaň (1802), Liberec (1837), a jako ostatnia Nepomuk (1862).

Widać wyraźnie, że największy swój rozwój pijarów na tym terenie przypada w wiekach XVII – XIX. Nawet podczas reform cesarza Józefa II nasza działalność nie została w żaden sposób zakłócona. Jak podają liczne źródła, cechą wyróżniającą nasze szkoły było to, że mogły się w nich uczyć wszystkie dzieci - również niewierzące i innych wyznań.

W okresie komunizmu Kościół w Czechosłowacji przeżywał wyjątkowo trudny czas. Partia komunistyczna i podlegające jej siły bezpieczeństwa systematycznie niszczyły życie duchowe i kościelne Czechów i Słowaków. Jednym z elementów tej przymusowej polityki ateizacji była systematycznie przeprowadzana likwidacja wspólnot życia konsekrowanego. Osoby zakonne były zwożone do tzw. miejsc centralizacji. Proces likwidacji kontynuowano poprzez osadzanie osób zakonnych w obozach pracy, skazywanie w procesach politycznych (wyroki śmierci i wieloletniego więzienia), zakazy pracy duszpasterskiej, itp. Ten plan ateizacji nie ominął również nas - pijarów.

Ostatnia wspólnota Prowincji Czesko-Morawskiej w miejscowości Strážnice została zlikwidowana 27 kwietnia 1950 roku. Jak czytamy w kronice parafii: „Dnia 27 kwietnia 1950 o godzinie 9 wieczorem kapłani Zakonu Pijarów i duszpasterze parafii NMP: o. Oto Tichý, o. Vojtěch Poláček i o. Norbert Vomáčka byli przewiezieni do klasztoru Osek w Czechach“ (pocysterski klasztor, który był jednym z tzw. miejsc centralizacji osób zakonnych). Do Strážnic po roku pobytu w więzieniu, ze względu na ciężki stan zdrowia, mógł powrócić o. rektor Oto Tichý. Pozostali ojcowie po procesach i pobytach w więzieniach zmarli w rozproszeniu bez możliwości powrotu do wspólnoty zakonnej. O. rektor Oto Tichý zmarł w 1959 roku jako ostatni „strážnicki” pijar.

Pijarzy powrócili do Strážnic na Morawach dopiero w 1994 roku i podjęli na nowo swoją posługę duszpasterską. Aktualnie w skład wspólnoty zakonnej wchodzą współbracia z Polski:

• o. Robert Kalbarczyk SP

• o. Łukasz Karpiński SP

• o. Dawid Bartochowski SP

Swoją posługą duszpasterską służymy wiernym w następujących parafiach i kościele filialnym:

• Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Strážnicach

• Filialny Kościół św. Wacława w Petrovie

• Parafia św. Marcina w Strážnicach

• Parafia św.św. Cyryla i Metodego w Radějově

• Parafia Chrystusa Króla w Sudoměřicích

• Parafia św. Bartłomieja w Rohatci